Een veranderende dynamiek

Het is een gewone dinsdag, een dinsdag zoals alle andere dinsdagen als Florenzo sterk het gevoel heeft om een weg te zijn, alleen. We praten erover want we deinzen niet terug voor impulsieve beslissingen. Wat we wel hebben geleerd is dat we onszelf de juiste vragen mogen stellen om ook de juiste keuze te maken. Hij wilde de focus hebben om echt kennis te maken met zijn nieuwe idee van thuis werken en daarnaast de ruimte voelen om te reflecteren op het afgelopen half jaar, because it was a bumpy ride. We vonden een huisje in de bossen niet ver van ons vandaan en diezelfde week brachten ons dochtertje en ik hem op de vrijdag naar zijn bestemming waar hij zich een week lang terug kon trekken.

Het is al heel bijzonder besef ik me hoeveel we hier in geleerd hebben. Vroeger vonden we werkelijk alle afspraken die al stonden noodzakelijk en was er geen ruimte noch tijd om dit soort dingen last minute te beslissen. Inmiddels is het niet OF we het kunnen doen maar HOE we het kunnen doen en gaan het regelen. Niks is toeval want ook voor mij kwam deze week perfect gelegen. Ons dochtertje heeft de laatste tijd last van driftbuien en ik voelde dat een gedeelte als spiegel voor mij bedoeld was. Ik keer er dus naar uit om een week lang alleen met haar te mogen zijn. Om weer even die diepe verbinding met haar aan te gaan.

Het werd een week met alle uitersten. Van schaterlachen samen tot beide huilend op de grond, van duizend kusjes en knuffels geven tot een afstand voelen, en van blij worden met z’n tweeën te zijn versus allebei ook dolgraag naar papa/Florenzo willen. Aantrekken/afstoten, lachen/huilen, confrontatie aangaan/afleiding zoeken. Een week waarin ik weer zoveel heb mogen leren. Dus hierbij voor mij de belangrijkste inzichten op een rij.

• Ik hoef niet overdreven leuke dingen buiten de deur te doen. Zij wil gewoon mijn volledige aandacht en dat kan ook tijdens de was opvouwen zijn.

• Ze vraagt niet aan mij om de perfecte moeder te zijn. Ze wil gewoon dat het ècht is, geloofwaardig in alles wat ik doe en elke emotie die ik toon.

• Ik ben geen slechte moeder als ik hunker naar even tijd voor mezelf omdat zo’n week alleen ook pittig is.

• Ik hoef niet boos te worden om mijn grenzen aan te geven. Ik mag alleen duidelijk zijn.

• En ja ze spiegelt, de hele tijd. Gedurende de week ging het van ‘frustratie waarom je me de hele dag moet spiegelen’ over naar ‘laat ik ècht naar je kijken en hiervan leren’.

Dat laatste puntje bracht rust en vertrouwen. Rust omdat ik besefte dat ze me niet spiegelt vanwege slecht ouderschap maar vanuit liefde. En vertrouwen omdat ik voelde dat we het op deze manier samen deden en meer in verbinding stonden. En dat allemaal dankzij Florenzo die gewoon even een weekje alleen weg wilde zijn.

Hoewel ik na zo’n week nog steeds dolgelukkig ben als we weer compleet zijn en ik daar ook ècht naar uit kijk om het weer samen te dragen, ben ik zo dankbaar tegelijkertijd voor die tijdelijke verandering in de dynamiek. Het zet je weer tot nadenken, het brengt je weer even dichter bij jezelf en daarmee ook dichter bij de ander. Dus dit is een ode aan het creëren van je eigen tijd, voor jezelf, voor de ander, voor wie dan ook. Pak het, ga het aan, neem het ervan en omarm ALLES wat het je brengt. Zowel de mooie als de minder mooi kanten. Trust me, it’s going to be worth it.